Από το πρωί, οι άντρες του κάθε σπιτιού έσφαζαν το αρνί του και οι γυναίκες καταγίνονταν με τις τελευταίες προετοιμασίες για το Πάσχα.
Το απόγευμα, οι άντρες συνεπικουρούμενοι από τους ηλικιωμένους, ετοίμαζαν τον φούρνο για το ψήσιμο του αρνιού, στους οποίους αφού τοποθετούσαν τα ταψιά με τα αρνιά να σιγοψήνονται μέχρι το πρωί της επομένης. Για τον λόγο αυτό, το αρνί που έτρωγαν το Πάσχα, το ονόμαζαν "κλειστό". Συνήθως, τα αρνιά τους, τα έψηναν σε έναν φούρνο ανά τρεις ή τέσσερις οικογένειες, ανάλογα με το μέγεθος του φούρνου και τον αριθμό των ταψιών που χωρούσε.
Ένας από τους άντρες κατασκεύαζε λάσπη σε μια γωνία με βαρκό (αργιλώδες) και κάποιος άλλος έκαιγε καλά το φούρνο, χρησιμοποιώντας εκτός των άλλων προς καύση υλικών και κληματσίδες (κληματόβεργες) που θα έδιναν ιδιαίτερο άρωμα στο αρνί.
Όταν ο φούρνος ήταν έτοιμος, τοποθετούσαν τα αρνιά μέσα σε βαθιά ταψιά μαζί με ρύζι, στο οποίο συνήθιζαν μόνο την ημέρα αυτή να βάζουν και σταφίδες. Επάνω από τα αρνιά έβαζαν την τσίπα τους (σκέπη του στομαχιού) και επάνω απ΄αυτήν τοποθετούσαν δύο κεραμίδες, που τις κάλυπταν με ένα ανοιγμένο φύλλο από ζυμάρι, για να προφυλαχτεί το αρνί από την πύρα και να σιγοψηθεί.
Μόλις φούρνιζαν τα ταψιά, έχτιζαν αμέσως την είσοδο του φούρνου με τούβλα ή την κλείστρα του (φορητή πόρτα από λαμαρίνα), για να μην χαθεί η πύρα, χρίζοντας την (αλείφοντας) με λάσπη από το βαρκό χώμα και το άχυρο, για να μην υπάρχει καμία χαραμάδα, να μην μπαίνει μέσα στο φούρνο αέρας και καούν έτσι τα αρνιά. Πολλές φορές, τους φούρνους τους φύλαγε κάποιος ηλικιωμένος όλο το βράδυ, για να μην τους σκάψουν τα σκυλιά και αφαιρέσουν κάποιο αρνί.
Το βράδυ, επισκέπτονταν την εκκλησία όλοι, ακόμη και όσου πενθούσαν. Στο σπίτι έμενε μόνο μία από τις γυναίκες για να ετοιμάσει το τραπέζι με την μαγειρίτσα, καθώς και όσοι ήταν βαριά ασθενείς ή πολύ ηλικιωμένοι και ανίκανοι να βαδίσουν. Πριν ο ιερέας βγει στην Ωραία Πύλη για να ψάλλει το "δεύτε λάβετε φως", έσβηναν όλα τα φώτα της εκκλησίας και οι ανύπαντροι νέοι έσπευδαν να πάρουν φως, συναγωνιζόμενοι για το ποιος θα το λάβει πρώτος, διότι πίστευαν ότι θα έχει ευλογία και τύχη. Κατόπιν, όλοι έβγαιναν έξω από τον ναό και όταν ο ιερέας έλεγε το "Χριστός Ανέστη", τότε οι νέοι έριχναν στον αέρα τουφεκιές με τα όπλα τους.
Πριν το 1912, όταν ήταν ακόμη ραγιάδες, έπαιρναν για τον σκοπό αυτό ειδική άδεια από το πλησιέστερο Καρακόλι (τμήμα της Τουρκικής χωροφυλακής). Όλοι αντάλλαζαν μεταξύ τους ευχές και τσούγκριζαν τα αυγά τους, που ο καθένας είχε στην τσέπη από το σπίτι του. Κατόπιν, οι πιο ηλικιωμένοι και όσοι ήθελαν να μεταλάβουν, κάθονταν στην εκκλησία μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας, η οποία ομολογουμένως, παρά την μακρά διάρκειά της, ήταν από τις πιο αγαπητές στους Ρουμλουκιώτες. Οι υπόλοιποι, αφού ασπάζονταν το Ιερό Ευαγγέλιο και την εικόνα της Αναστάσεως, επέστρεφαν στο σπίτι τους, φέρνοντας μαζί τους και το Αναστάσιμο Φως.
Εκεί, κάποιος σχημάτιζε στην πόρτα με τον καπνό από την λαμπάδα του το σημείο του σταυρού, σταυρώνοντάς την τρεις φορές και παρέδιδε το φως στην νοικοκυρά για να ανάψει το καντήλι στο εικονοστάσι. Έπειτα, όλοι κάθονταν γύρω από τον σοφρά για να σερβιριστεί η μαγειρίτσα και έτρωγαν σε πολύ εύθυμη ατμόσφαιρα, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους ευχές για υγεία, πρόοδο στο σχολείο, καλή τύχη και ευτυχία και τσούγκριζαν τα αυγά τους.