Ο Μάης, ο Majus των Ρωμαίων, που ήταν αφιερωμένος στους Majores, τους προγόνους τους, είναι ο μήνας που η καλοκαιρία σταθεροποιείται και η φύση βρίσκεται πλέον σε πλήρη ανθοφορία και ευφορία.
Αυτήν την ανθοφορία της φύσης, ο λαός μας θέλει να την φέρει στο σπίτι του μέσα από τα ανθισμένα αγριολούλουδα και τα καταπράσινα κλαδιά, για να πάρει δύναμη, να προκαλέσει αφθονία στις παραγωγές του.
Έτσι, το πρωί της Πρωτομαγιάς, με το ξημέρωμα, ανύπαντρες κυρίως κοπέλες και παιδιά έσπευδαν στο ύπαιθρο στα λιβάδια (τσαϊρια) και συνέλεγαν αγριολούλουδα και κλώνους από θάμνους, για να πλέξουν μ΄αυτά τα στεφάνια και να στολίσουν επίσης με κλώνους την εξώπορτα που οδηγούσε από τον δρόμο στο χώρο του οικοπέδου. Συναγωνίζονταν μάλιστα μεταξύ τους για το ποια κοπέλα θα το πλέξει πρώτη και βέβαια το καλύτερο, το πιο όμορφο.
Ο κορμός του στεφανιού πλέκονταν από ξύλο συνήθως γλυμουριάς, ενός αυτοφυούς θάμνου με αρκετά ευλύγιστους κλώνους, που υπήρχε άφθονο στον Ρουμλουκιώτικο κάμπο και στολίζονταν με αγριολούλουδα και αγριόχορτα. Επιστρέφοντας οι κοπέλες και τα παιδιά στα σπίτια τους, κρεμούσαν ο καθένας το δικό του στεφάνι στην θύρα του σπιτιού τους ή στα μπρόστια, όπου θα έμενε εκεί για πολλές ημέρες, έως να ξεραθεί τελείως. Προς το τέλος δε του καλοκαιριού, το πετούσαν σε κάποιο ρυάκι ή σε παλιά κήτη ποταμού (παλαιομάνα), όπου δεν θα το πατούσαν άνθρωποι και ζώα.
Ο Μάης όμως κατά την λαϊκή είναι και ο μήνας που μαγεύει (Μάης>μάγια).