Η ενδυμασία των ανδρών στο Ρουμλούκι, όπως συμβαίνει και στις περισσότερες αντίστοιχες σε όλο τον Ελλαδικό και μη χώρο, στερείται της πολυτέλειας των γυναικείων και χαρακτηρίζεται για την απλότητα, τη λιτότητα, την αυστηρότητα, με περιορισμό στην έντονη διακόσμηση της και φυσικά την χρήση σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ντόπιων προς ύφανση υλικών.

Η Ρουμλουκιώτικη λοιπόν ανδρική στολή όπως αυτή καθιερώθηκε στις τελευταίες προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεκαετίες, αποτελείται από τα παρακάτω τεμάχια: το καταστάρι (κατασάρκι), χοντρή δηλαδή υφάμμενη στον αργαλειό ή πλεγμένη με βελόνες στο χέρι μάλλινη φανέλα, βαμβακερό πουκάμισο με παπαδίστικο γιακά και κουμπιά μέχρι το ύψος του ομφάλιου λώρου, άσπρου χρώματος για τους νεότερους και μαύρου για τους πιο ηλικιωμένους, σταυρωτό μαύρο γιλέκο από σκούτι χωρίς μανίκια ή με μανίκια που το ονόμαζαν μεϊτάνι και των χειμώνα πιο χοντρό, τον ντουλαμά, με μοναδικά στολίσματα τα μαύρου χρώματος γαϊτάνια και το μικρό κέντημα στην μικρή τσέπη, που υπήρχε στο ύψος της καρδιάς, φαρδύ παντελόνι, την μπουλμπότσα, ενώ οι νεότεροι φορούσαν και το ,ζίβρο, δηλαδή παντελόνι από το ίδιο ύφασμα πιο στενό και εφαπτόμενο στο πόδι κάτω από το γόνατο και μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τις γνωστές κυλότες. Παλαιότερα, φορούσαν και τα συνήθη σε όλη την επικράτεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μπενεβρέκια και σαλβάρια. Στα πόδια είχαν ,μάλλινες μαύρες κάλτσες , πλεγμένες στο χέρι με τις κλούτσες (καλτσοβελόνες), τα σκουφούνια και επάνω τους τον χειμώνα τύλιγαν σφιχτά μέχρι την γάμπα τα μπιγιάλια (είδος γκετών), ένα άσπρου χρώματος σκουτιού υφάμμενου στον αργαλειό και ως υποδήματα τις καθημερινές τα γουρουνοτσάρουχα και στις επίσημες εμφανίσεις τους τα αγοραστά από της Βέροια δερμάτινα παπούτσια ή τα ποδήματα όπως τα ονόμαζαν τις δερμάτινες μπότες. Σε ορισμένα χωριά, όπως για παράδειγμα στον Σχοινά, οι μπουλμπότσες κατασκευάζονταν από λινάρι ή καννάβι, που το καλλιεργούσαν οι χωρικοί μαζικά στα κτήματά τους ή στα τσιφλίκια των μπέηδων.

Τα επανωφόρια τους ράβονταν από χοντρό μαύρου χρώματος σκουτί, που είχαν εσωτερική επένδυση με τομάρια από πρόβατα, γνωστά ως πατατούκες, ή τσερκέτες και τα καπότια, ενώ οι τσόπανοι φορούσαν κάπες από γιδίσιο μαλλί με μανίκια και κουκούλα, που τις αγόραζαν από την Βέροια ή τα γειτονικά προς το Ρουμλούκι ορεινά χωριά των Πιερίων και τα κουκλιάτα , ένα είδος κοντής κάπας μέχρι το ύψος των γοφών από σιάργκαβο (γκρί χρώματος) μαλλί, που τα συνήθιζαν περισσότερο οι κάτοικοι του χωριού Λουτρός. Ως κάλλυμα της κεφαλής χρησιμοποιούσαν, το μεν καλοκαίρι ψάθινα καπέλα, τις σκιάθες που έπλεκαν και έραβαν οι ίδιοι με στάχυα σίκαλης, το δε χειμώνα πλεκτό μάλλινο σκούφο μαύρου χρώματος ή καπέλα από μαύρο σκουτί σαν δίκοχα που τα ονόμαζαν σάπκες.

Παλαιότερα όμως, μέχρι και τις αρχές της δεκαετία του 1920, οι Ρουμλουκιώτες είχαν ως επίσημο ένδυμά τους την φουστανέλλα, την τσολιαδίστικη φορεσιά όπως την έλεγαν, που αποτελούνταν από την μάλλινη φανέλα, την άσπρου χρώματος κοντή και με πολλές δίπλες (λαγκόλια) φουστανέλλα, την άσπρη πουκαμίσα με τα φαρδυά μανίκια, επάνω της το μαύρο χωρίς μανίκια σταυρωτό γιλέκο και των χειμώνα τον ντουλαμά χωρίς και αυτός μανίκια, τα φαρδιά άσπρα βρακιά από κάμποτο, το μεγάλο φαρδύ μαύρο ζωνάρι, τα σκουφούνια, τα γουρουνοτσάρουχα και ως κάλυμμα της κεφαλής πλεκτό σκούφο ή την σάπκα. Η στολή αυτή βαθμιαία εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1920 από τις πρακτικές και εύχρηστες μπουλμπότσες. Εξακολουθούσαν όμως για καιρό μετά να την φορούν μόνο στους γάμους ο γαμπρός, ο κουμπάρος και τα μπρατίμια και βέβαια οι χορευτές που αποτελούσαν το μπουλούκι στην τέλεση του εθίμου των Ρουγκατσιών, οι οποίοι τις τελευταίες δεκαετίες φορούν ως κάλυμμα της κεφαλής το φέσι, χωρίς όμως φούντα και με έναν μικρό σταυρό κεντημένο στο μπροστινό τους μέρος.