Την Κυριακή του Πάσχα, οι νοικοκυρές σηκώνονταν αρκετά νωρίς το πρωί, για να ετοιμάσουν τις Πασχαλιές που θα πρόσφεραν τα παιδιά τους στον νονό και στους παππούδες τους και οι αρραβωνιασμένες κοπέλες στον πεθερό, στον μεγαλύτερο κουνιάδο τους και την γυναίκα του.
Η Πασχαλιά ήταν ένα ψωμί που το έψηναν τη Μ. Τετάρτη ή την Μ. Πέμπτη μέσα σε ταψιά. Στην ζύμη του έβαζαν και λίγη ζάχαρη, ενώ την επάνω επιφάνειά του, την άλειφαν με αυγό και την στόλιζαν με κεντήδια. Την τύλιγαν δε σε άσπρο, με κεντήδια, μικρό τραπεζομάντηλο (μεσάλι), βάζοντας μαζί και λίγα κόκκινα αυγά.
Τα παιδιά κρατώντας την στα χέρια επισκέπτονταν τα σπίτια του νονού και των παππούδων τους και το πρωϊνό αυτό μπορούσε να δει κανείς τα μικρά παιδιά να έχουν γεμίσει τους δρόμους του χωριού τους με τις Πασχαλιές στα χέρια τους. Ευτυχώς, αυτήν την εικόνα την συναντάμε και σήμερα
στα Ρουμλουκιώτικα χωριά.
Αν ο νονός και οι παππούδες έμεναν σε άλλο χωριό, έπρεπε να συνοδεύσει τα παιδιά ο πατέρας τους με το αμάξι του, ενώ την εποχή που υπήρχε ο γειτονικός Βάλτος, η μεταφορά τους από το ένα παραλίμνιο στο άλλο διεξάγονταν με τις πλάβες( βάρκα χωρίς καρίνα).
Ο νονός ή οι παππούδες παρελάμβαναν την Πασχαλιά και τα φιλοδωρούσαν βάζοντας τα χρήματα μέσα στο μεσάλι  που την είχαν τυλιγμένη. Στο μεσάλι έβαζαν επίσης ως δώρο και λίγα κόκκινα αυγά.
Παλαιότερα, την χρονιά που ο νονός θα έντυνε το βαπτισήμι του δίνοντάς του ως δώρο ολόκληρη φορεσιά, το βαπτιστήμι ανταπέδιδε το δώρο στον νονό του προσφέροντας του ένα αρνί, του οποίου την ράχη και το επάνω τμήμα του κεφαλιού του έβαφαν με κόκκινο χρώμα και το στόλιζαν με λουλούδια. Το αρνί αυτό παραδίδονταν στον νάρθηκα της εκκλησίας.
Το μεσημέρι, άνοιγαν τον φούρνο και έβγαζαν τα ταψιά με τα αρνιά. Μετά από 40 και πλέον ημέρες αυστηρής νηστείας, έτρωγαν κρέας και το τραπέζι ήταν γιορτινό. Ο πιο ηλικιωμένος της οικογένειας, συνήθως ο παππούς, έπαιρνε την πλάτη του αρνιού και μελετούσε το οστό, για να προβλέψει τα μελλούμενα της οικογένειας μέχρι το τέλος του έτους.
Μετά το τραπέζι, όλοι οι συγχωριανοί συγκεντρώνονταν ντυμένοι με τις γιορτινές φορεσιές τους στο μεσοχώρι του χωριού, όπου διοργάνωναν μεγάλο χορό με τραγούδια που τραγουδούσαν οι ίδιοι ή με την συνοδεία οργάνων.
Την Λειτουργία της Τρίτης Ανάστασης, την εποχή της Τουρκοκρατίας, την παρακολουθούσαν διακριτικά και αρκετοί από τους μουσουλμάνους μπέηδες των χωριών, κυρίως δε οι Τουρκικής καταγωγής, που προσέφεραν την ίδια την ημέρα στον ναό ως τάμα διάφορα ζώα και αρκετές στάμνες με λάδι.
Και αυτά η εκκλησιαστική επιτροπή τα έβγαζε σε δημοπρασία, όπως επίσης τα υφαντά που πρόσφεραν οι γυναίκες στον Εσταυρωμένο το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης και τα ζώα που οι χριστιανοί παρέδιδαν στην εκκλησία ως τάματα.
Τους Τούρκους μπέηδες, τους προσκαλούσαν στα σπίτια τους ο μουχτάρης (πρόεδρος) του χωριού, συνήθως οι πιο σημαίνοντες της Κοινότητας, για να τους κεράσουν για το Πάσχα, επισκέψεις που και οι ίδιοι ανταπέδιδαν όταν οι μουσουλμάνοι γιόρταζαν το μπραΪράμι κατά την τελευταία ημέρα του Ραμαζανιού.
Τις ίδιες τέλος επισκέψεις πραγματοποιούσαν και οι χανούμισσες σύζυγοι των μπέηδων στις χριστιανές του χωριού, όπως επίσης και τα παιδιά τους στα χριστιανόπουλα, με τα οποία παρακολουθούσαν μαζί μαθήματα στα ελληνικά σχολεία ή τα γραμματοδιδασκαλεία των χωριών.